The Sopranos is de beste serie die ooit is gemaakt en als je daar anders over denkt, dan ben je in de war. Tony Soprano was namelijk geweldig. Hij was rechtvaardig op zijn eigen manier, zat klem in zijn hoofd door gebeurtenissen die er uit zijn jeugd en had een zwak voor mensen die hulp nodig hadden. En oké, hij was een klein beetje crimineel. Maar ik heb het echte leven meer mensen gekend die een klein beetje crimineel waren en zij konden ook prima met mijn ziel door één deur.

Veel mensen kennen het niet, maar sinds ik het ken schrijf ik het liefst alles in Markdown. Vorig weekend vertelde ik iemand over Markdown en door zijn reactie besefte ik mij hoe onbekend dit bij veel mensen is. Ik ben zelf bijna een soort volgeling geworden en als een goed gelovige wil ik daarom een korte inleiding geven tot Markdown, omdat iedereen die schrijft dit moet kennen of in ieder geval iedereen die voor het web schrijft.

Ik was denk ik een jaar of zeven toen ik voor het eerst met mijn ouders op vakantie ging naar Hongarije. Het was ergens in de jaren tachtig en Hongarije was toen nog onderdeel van het Warschau Pact. We zaten nog midden in de Koude Oorlog en er liep een IJzeren Gordijn door Europa. Misschien dat Reagan en Gorbatsjov achter de schermen al vriendjes aan het worden waren, maar dat hadden ze mij dan even vergeten te vertellen.

Het is half zeven als mijn wekker gaat en ik ben meteen helemaal wakker. Het is nog een beetje vroeg, maar vandaag wordt een leuke dag. Hoop ik. Ik ga namelijk met heel groep zes op schoolreisje naar Ouwehands Dierenpark. We moeten om half negen op school zijn en voor die tijd moet ik nog bij oma langs. Zij was hier gisteren en zei dat ze iets lekkers voor mij zou maken om mee te nemen. Dus dat hoef ik niet zelf te doen vandaag.

Soms schijnt het dat je in het leven moet kiezen. Dat je keuzes moet maken over wat je later wilt worden als je groot bent (ik weet nog steeds wanneer dat is), waar je wilt wonen, wat je naast pizza nog meer wilt eten en die lijst gaat nog een tijdje door. Dat vind ik lastig. Er is namelijk heel veel wat ik interessant vind, maar een dag telt te weinig uren om te doen wat ik allemaal wil doen. Mijn oplossing voor dat dilemma was om wat minder te gaan slapen, aangezien er dagen zijn dat ik meer dan vier uren slaap. Anderen vonden dat een minder goed idee en nu sta ik dus op het punt dat ik moet gaan kiezen.

Oké, de titel suggereert misschien bepaalde problemen die er niet zijn. Maar zelftherapie is wel hip. Tenminste een soort van en je hebt er allerlei vormen in. Maar werkt het ook echt en hoe dan?

Wat als je nou eens stopt met moeten. Dat je stopt met bepaalde kleding te dragen, omdat anderen dat van je verwachten. Dat je stopt met sociale verplichtingen, omdat die stress opleveren.

Wat als je nou eens nee gaat zeggen. Nee in het werk, nee naar familie en nee naar dat wat niet bij gaat dragen aan jouw blijheid. Nee tegen de dingen die jou leegzuigen.

Teksten schrijven lijkt makkelijk, maar het is eerlijk gezegd toch best lastig. Je ziet het vaak direct of een tekst goed is en je kunt niet verwachten dat iedereen goede teksten kan schrijven. Het erge is alleen dat ook bij grotere organisaties de teksten vaak verre van goed zijn. Dat zit al in kleine dingen zoals het kiezen van een taal. Terwijl dat eigenlijk heel simpel is:

Het gebeurt niet vaak dat ik mij kan herinneren wat ik gedroomd heb. Alleen soms is dat wel het geval en als dat zo is, dan duurt het meestal even voor ik mij besef of het een droom of werkelijkheid was. En soms weet ik het na een tijd nog steeds niet echt.

Gisteren was een bijzondere dag. Mijn hond Bikkel was namelijk jarig. Hij is zeven jaar geworden en wat is die tijd toch hard gegaan.